Fair wear #8

fair wear #8
Vier Hongers bestelde Lore uit Oostende nog voor het boek goed en wel in de rekken lag. En als ik tijd en goesting had dan moest ik maar eens afkomen naar haar Marcelline aan zee.
Daar gingen dan toch nog bijna 5 maand overheen, maar vorig weekend pakte ik dan eindelijk de valies van lief en kinders en reden we dwars doorheen drie opeenvolgende spitsuren naar de zee.

Al een chanse dat ook het laatste kind gestopt is met onophoudelijk te bleiren in de auto, dat was een jaar geleden nog anders. Howla seg … zo ziet ge maar hoe snel je eigenlijk trauma’s vergeet (en hoe stoem het zou zijn om nog een kind te maken).

Maar dus geen gezaag of gebleir gedurende de lange autorit, enkel liefde en gezelligheid. Komt waarschijnlijk omdat de kleinste wat bijsliep en de twee oudsten gedurende de ganse autorit geen enkele keer opkeken van hun (compleet unfaire) gsm op de achterbank. Ach ja, hoe waren wij vroeger hé, met onze boeken en al...

Nadat we incheckten in ons airbnb-appartementje trokken we elk zes jassen, een muts en twee sjaals aan en wandelden we naar een restaurantje. De buggy die namen we niet mee, dat restaurantje was “gewoon” op wandelafstand. Gewoon op wandelafstand en gewoon op wandelafstand is twee met een kind dat om de drie (kleine) stappen stopt om naar de maan te wijzen en te zeggen: Buiten is al heel laat! En kinderen van drie wegen al best wat.

De dag erna gingen we ontbijten met buggy.
En daarna gingen we wandelen met buggy en zes seconden voor we hem het strand opduwden viel het kind in slaap en een seconde nadat ik haar terug in de autostoel propte werd ze wakker. #gezulthetaltijdzien

Marcelline

Maar bon, Marcelline dus! De plek waar we keigezellig gingen ontbijten, (en Toni stiekem het potje choco uitlikte) en ik ‘s avonds nog eens alleen naartoe trok om te koken. Het lief trok terwijl zijn plan met de kinders (Mediamarkt, frieten en voetbal).
Marcelline dus. Wat. Een. Fijne. Plek. (En, wat een lekkere snickerstaart seg.) En wat een fijne mensen! Marcelline is volgens mij elk weekend de verzamelplek van de fijnste mensen in Oostende. Waarschijnlijk niet zelden steeds dezelfde fijne mensen.
Wat een kruisbeeld is voor een vampier moet Marcelline zijn voor de NVA. Cultuur! Amandelmelk! Vrolijke ongedwongenheid! Vegetarische lunches! Gezelligheid! Birckenstocks met sokken in! Boekenclubjes! Plantenruilnamidagen! Knuffels! Openheid! Licht en luchtig! Schoon en proper! Biologische broodjes! Breilessen! Feta van den Turk! Allee ja, ik kan blijven gaan.
Maar Marcelline niet, ze stoppen ermee, zondag was hun laatste dag. #gezulthetaltijdzien
(Die laatste dag en het feit dat ik daar de dag ervoor had gekookt had overigens niks met elkaar te maken.)

En allee, om hier positief te eindigen kunt ge misschien uw favoriete anti-verzuurplekjes delen, wie weet kan ik daar dan ook wel eens gaan koken! #antiverzuurtour

En ah ja, de dag daarna gingen we voor het slapende kind nog eens terug naar zee en staken we met de gratis veerpont het water over alwaar we Fort Napoleon bezochten. Moeten jullie zeker ook eens doen met kinderen van -laat ons zeggen- lagere school leeftijd. Topper!