Ik haat, haat, haat kermis en dat is dan nog zwak uitgedrukt.
Maar wie kan er weigeren om mee te gaan als zoon en papa samen naar de kermis gaan voor een eerste rit op de paardenmolen?
Ik niet dus en gelukkig hebben ze frietjes en druiven in suikerglazuur op de kermis zodat mijn leed ietwat verzacht werd.
Maar goed, de eerste rit dus.
Jef deed en reed alsof hij een kermiskind was, hij pakte net de flosj niet, gaf met zekere cool zijn kaartje aan de paardenmolenman en was niet in een vrolijke bui toen hij er na vier beurten echt wel uit moest.
Maar ik heb het gehaald en ik leef nog.
Tot volgend jaar kermis, want dan kan hij er zelf al achter vragen vrees ik.
