Oud Sluis

Ik weet niet of ik het al verteld heb, maar de familie Zsazsa is een grote fan van de Ardennen –door de zonen consequent uitgesproken als Den Ardennen.
Als we ’s ochtends vragen: Wat doen we; De Zee, De Zoo (insert andere bestemmingen behalve Plopsaland) of de Ardennen. Dan wordt er nooit anders geantwoord dan Den Ardennen!

Dus toen we dinsdagavond aan een oud sluis in de buurt stonden te kijken naar boten die omhoog en naar beneden gingen en Abel vroeg: “Gaan we vragen of we mee mogen varen?” Dachten Mr Zsazsa en ik meteen hetzelfde.

Waar konden we beter met een boot gaan varen dan op een Ardens riviertje?
Tijd voor de eerste kanotocht!
Tijd voor nog wat geldtransfers!
We trokken richting Semois en huurden twee kanoos.

Eentje voor Mr Zsazsa en Abel en eentje voor Jef en mezelf.
We staken onze dierbaarste bezittingen (droog ondergoed) in een emmer, stapten in, kregen een zachte duw en Abel zette het op een bleten.

Pas toen hij met knikkende knieën (keischattig) mee achteraan mocht komen zitten konden we gelijk normale mensen verder varen.

Wat hij toen nog niet wist, maar wij al lang weten, was dat het gevaarlijkste deel van het avontuur nog moest komen.
De terugtocht per automobiel naar de vertrekplaats, de zogehete Ardennen Death Ride, gratis ende voor niets inbegrepen in een idyllische kanotochtje.
Ik heb zo’n vermoeden dat er geen verzekering duurder is dan die voor de chauffeurs van kanoverhuurbedrijven.
Maar zoals u al vermoed, we hebben het overleefd.


Omdat te vieren trokken we anderhalve dag later nog eens richting Ardennen, ik zeg richting, want we stopten in Waterloo.
Maar ze praten er al Frans, er worden zware bieren geschonken, op de cappuchino zit slagroom en er is een heuvel, dus wat maakt het allemaal uit?

Mr De Wever, België is schoon, drinkt er zondag eentje van mij!
Voor hetzelfde geld hadden we nu allemaal Frans gepraat.
Wat ook een schoon taal is, daar niet van.

Vive Le Roi!