Het zeetje

Omdat er maar een zee is en maar drie wegen er naartoe mijden we de zee.
Allee, eigenlijk mijden we de files. De Ardennen, daar leiden nog minder wegen naartoe maar daar zitten we precies elke week.
Allemaal de schuld van De File, in mijn hoofd geen file naar de Ardennen, altijd naar de zee.
Maar op een woensdag in september zou dat allemaal wel kunnen meevallen dacht ik.
En dat deed het, geen file, weinig volk op het strand.
Jef was niet uit de zee te krijgen en ik niet van mijn handdoek met goed boek.


Abel ontdekte -want was nog nooit eerder aan zee- schelpen en proefde peperwater.


We groeven een kind in, dat hoort zo aan de zee.


En we aten een ijsje.
Met gouden bolletjes!


En een plastieken verrassing!

Toen konden we gerust naar huis rijden.
Maar dan begon het:
-Waarom proeft de zee zout? (Jef)
-Welke diertjes zitten er in schelpen? (Abel)
-Waarom gaat de zon altijd onder in de zee, ligt dan elke zee ten Westen van elk land waar ze dat liedje zingen? (die was eigenlijk van mij)
-Legt dat ne keer uit van de maan en de zee? (Jef)
-En waar gaat dat water dan naartoe? Engeland? (Jef)
-Hoe maken ze gouden bolletjes? (Abel)

Ardennen!
Here we come!