En toen was het vrijdag.

En braken mijn vliezen.
's Morgensvroeg, rond een uur of vijf.

Omdat mij de avond voordien gemeld was dat mijn vroedvrouw verlof had dacht ik: "Ik ga wachten en ga ze vanaf een deftig uur stalken zodat ze niet anders kan dan toch komen" Dat deed ik om 9 uur, vond ik een deftig uur.
Helaas was iemand mij voor met net hetzelfde gedacht verdorie, tijd voor plan B.

Plan B: Hou alles nog op, tot de vroedvrouw in kwestie kind één ter wereld heeft geholpen om dan kind twee te verlossen.
Niet doen bij plan B: bewegen, Gini drinken, en denken dat het begonnen is.
Check!

Rond vier uur bel ik -gewoon uit interesse, niet dat ik iemand wil opjutten- even naar de vroedvrouw en blijkbaar is bevalling één stilgevallen ... tijd voor plan C.

Plan C: Zo snel mogelijk bevallen, iemand met echte persweeën gaat altijd voor!
Doen bij plan C: Gini drinken, wandelen, een voetmassage, het te verlossen kind visualiseren en vertellen dat het mag komen en wel NU, START!
Ik ben bekend met de procedure want mijn vorige bevalling begon net hetzelfde, toen kreeg ik na 14 uur niks stevige weeën en na 25 uur een kind, netjes gewerkt, want een bevalling die met gebroken vliezen begint moet binnen de 24 uur stevig in arbeid zijn of ze moeten enge dingen doen als inleiden, niet bepaald het idee dat ik voor ogen had.

En toen was het zaterdag.
Resultaat 24 uur na het breken van de vliezen: Niks, noppens, nuldebotten.

Lap.

Er wordt bloed getrokken, mijn temperatuur wordt genomen en er wordt voor de zekerheid getest of ik echt wel vruchtwater heb verloren.
Resultaat: geen drup, mijn vliezen zijn nog intact.

Besluit: Ik ben incontinent ipv bevallen.
Tof.

Op naar zondag, de dag dat mijn vroedvrouw echt niet kan komen.
U wacht toch mee?