De wilgenhut

Een wilgenhut, dat moest er ook nog komen.
Bijna twee jaar geleden weefde Naai-s er eentje in haar achtertuin, dus ik kon echt niet langer achterblijven.
Ik was wel niet van plan om er evenveel werk van te maken, uiteindelijk ziet ge na een tijdje niks anders meer dan blaadjes en die takken moeten toch ook niet zo dicht bij elkaar als dat toch allemaal gelijk begint te schieten.
Ik maakte mij er rap van af, met één grondboor, 18 lange takken en evenveel niet erg ecologische trekstrips maakte we op een goed uur deze wilgenhut met heel veel ramen.


Spijtig genoeg is het gewoon te koud om er ook van te genieten en hingen we liever hier rond dan bij de wilgenhut.
Maar buiten is buiten en dus hangen we nu stikdood in de zetel met een verhaarde bovenlip, zo hoort dat in de winter.
Alleen het glas warme wijn ontbreekt nog.

Voor de een of de andere reden zijn er hier in de buurt geen wilgen en hadden we bijgevolg een keigoed excuus om nog eens bij Tante Hilde op bezoek te gaan die een hele wilgenrij in haar achtertuin heeft.
Ik stak zaag en snoeischaar in mijn handtas en keerde terug met een auto vol kind en wilg.
Merci Hilde merci!
Of zoals Abel al zei: "Ik vind Tante Hilde lief".