Uit de tuin #bernagie/borage/komkommerkruid

Om zes uur nog tussen de aardbeien, om tien na zes in de ravioli cannelloni.
Weet ge nog, die plant die tussen de aarbeiden staat?
Klassiek wordt er dan verteld dat de bloemetjes beeldig zijn over salades gestrooid en hoe schattig ijsblokjes wel niet zijn met zo'n bloemetje er in.
Allemaal waar, maar ik wou meer.


Ik heb er voor gekozen om in de moestuin enkel planten te zetten die eetbaar zijn, aan de rand van de moestuin mogen de planten ook gewoon mooi zijn, maar in de perken moeten ze kunnen gegeten worden, en dan liefst nog meer dan alleen de bloemetjes.
Ik ging te rade in mijn kookboeken en in Vegalicious vond ik een recept: Ravoli met bernagieblaadjes, sjalot, oregano en ricotta.
Check!


Een vergiet bernagieblaadjes later begon ik er aan.
Omdat ik nog niet toe ben aan zelf pasta maken kocht ik lasagnabladeren, ik dacht, dan plooi ik die dingen toe, hup hup en klaar.
Werkte niet.
Lasagnabladeren breken -ook de verse- en zijn onmogelijk toe te plakken.



Het werd plan b, cannelloni met tomatensaus.
Het restje ricotta er bovenop, nog wat salieblaadjes om het af te maken, olijfolie er over druppelen en hoppa in de oven.
Absoluut aan te raden.

En toen las ik dit op Wikipedia:
De bernagie bevat kleine hoeveelheden toxische pyrrolizidine alkaloïden die kanker kunnen veroorzaken en toxisch zijn voor de lever. Het RIVM heeft in 2005 een advies uitgebracht waarin zij een inname norm van maximaal 30 nanogram pyrrolizidine-alkaloïden (PA’s) per dag voorstelt. Om die reden zijn de bladeren, bloemen en stengel ongeschikt voor menselijke consumptie.

Toppie!
Zijn er wetenschappers in de zaal die weten hoeveel pyrrolizidine-alkaloïden er in zo'n vergiet bernagiebladeren zitten?


Voor de durvers, bernagie bestaat ook met witte bloemetjes, dat staat zo schoon samen met die blauwe in een dodelijk slaatje!