De dag dat ik dacht te bevallen

Die dag die ging gisteren voorbij.
Het leek mij anders wel ideaal, élk jaar kunnen uitslapen de dag na je verjaardag, daar zou ik gelijk voor tekenen.
Maar het mocht niet zijn, de tiende november passeerde.
Geen erg, verjaren op een nationale feestdag is ook leuk, nooit moeten werken op je verjaardag, toppie!

Niet dat ik per se moet bevallen, want de uitgerekende datum ligt ergens later deze week, maar toch, het zou schoon zijn. En handig, want de puber, die was het huis uit.
Laat die ontsluiting maar aanrukken!

Omdat iemand een paar jaar geleden zei dat bewegen tijdens de zwangerschap waarschijnlijk hét geheim moest zijn van haar vlotte bevalling wandel ik elke dag, ook op de dagen dat ik plan te bevallen.


Tot groot jolijt van de kinderen die het zo ongeveer keihèt gehad hebben met de dagelijkse wandelbeurt. Uiteraard moeten ze van mij meegaan. Het zal wel zijn, dagelijks bewegen bevalt niet alleen goed maar is belangrijk voor de algehele conditie.
Als compromis mogen ze fietsen, ik slof er dan zo'n honderd meter achteraan.
Ze keren wel geregeld terug.

Om mij uit te lachen.

Gelukkig is er nog Nelson aka De Meest Enthousiaste Hond van de Lage Landen.

En ons Blanche. Die wil ook altijd mee.

Terug thuisgekomen kook ik voor mezelf iets licht uit mijn nieuwste kookboek.
De kinderen die eten een boterham, ik pick mijn battles, geen ambras maken over eten als er later die dag nog gekookt gaat worden. Dat komt neer op 's middags geen ruzie maken over geroosterde aubergine als er 's avonds nog andere enge groenten op het menu staan.


Wanneer de groenten in de oven zitten en de rijst staat te pruttelen smeer ik boterhammen en tegen dat mijn middageten klaar is zijn de boterhammen op en zitten de zonen terug op hun fiets.
In alle rust kunnen eten met al mijn kinderen in de buurt, ik moet er van profiteren!

Goed.
Ondertussen is het kwart na zeven en heb ik nog steeds geen weeën.
Maar zoals je hier kan lezen kan dat allemaal nog in orde komen!