Een geboorteverhaaltje

Starring:
Lieve Huybrechts, de vroedvrouw die zowel bij de geboorte van Abel als Jef was
(en de kleindochter van Tony)
Jo Deben, vroedvrouw, euh -man, euh -vrouw. Geef die man een standbeeld!
Heeft Lieve trouwens al een standbeeld?

En dan nu het verhaal
Hoewel Toni zaterdagmiddag is geboren begint dit verhaal al op dinsdagavond.
Ik zit in het geboortecentrum in de zetel tegenover Lieve, een kleine week overtijd zonder teken van een nakende geboorte.
Moet ik u anders een voetreflexmassage geven, vraagt ze. Neuh, zeg ik, ik trek het nog wel. Trouwens, ik beval liever in het weekend want zo door de week is dat zo'n geregel met al die kinders in huis. Jij bent toch van wacht dit weekend?
Euhm, wel neen, ik vertrek donderdag voor vier dagen naar de Veluwe.
Hoppa, mijn voeten liggen al op haar schoot, nog nooit heb ik zo snel schoenen en sokken uitgeschoten.
Ik krijg een stevige massage en maak bij vertrek nog een afspraak voor de week erop. Haha as if.
Onderweg naar huis passeer ik nog langs een frituur en bij het pak friet met pikante saus drink ik een Gini.
De dag nadien zet ik alles op alles, ik kuis, wandel, eet ananas en drink nog meer Gini. Ik heb nog twee dagen en nachten. Alles kan nog!

Maar niks gebeurt.

Ook vrijdag gaat stilletjes voorbij. Ik merk dat het me ondertussen niet veel meer kan schelen welke vroedvrouw bij de bevalling is. De bevalling van Abel verliep zo vlot dat ik het volgens mij zelfs alleen zou kunnen.
Bij de vroedvrouw die nu van wacht is volgden we tijdens de zwangerschap van Jef een haptonomiecursus, we kennen elkaar dus goed en ik weet dat de man zijn truukendoos immens is. Wie weet wat heeft hij allemaal voor mij in petto?

Uiteraard (zo gaat dat dan) word ik die nacht wakker met weeën. Lichte weeën, perfect te verdragen, maar toch stevig genoeg om duidelijk te maken dat het voor echt is. Ik licht de man in en we plannen het verloop van de nacht, ttz. ik ga nog wat slapen, hij staat binnen een paar uur op om puber en pup buiten te werken.
Ik stuur een smsje naar Jo om te melden dat het begonnen is, maar dat hij zeker nog niet moet komen.

Om negen uur word ik wakker in een puber en pup-vrij huis, klaar om te bevallen!
Ik stuur een sms naar Jo om te melden dat ik opsta en dat ik verwacht dat de weeën snel in sterkte zullen toenemen.
Bij Abel heb ik een hele dag op de zetel gezeten tot het kind er haast van verveling zelf uit kwam. Maar dat ben ik nu niet van plan, zeker niet nadat ik Actief bevallen van Balaskas las, hier gaat vandaag niet getaffeld worden, ik ga bewegen en zeker niet liggen of zitten. Hier gaat actief bevallen worden!

Ik sta op en tref beneden twee proper gewassen en aangeklede kindjes aan die pistolees zitten te eten, prima, hier gaat goed samengewerkt worden, ik voel het.
Ik zeg: Ik denk dat de baby vandaag geboren gaat worden jongens.
Ik denk het ook, zegt Jef.
Bon, da's dan ook duidelijk.

Als ik voorovergebogen aan tafel een wee opvang zegt hij ook nog: Ik denk dat ik al ergere buikpijn heb gehad.
Ach, misschien is het nieuwe kindje er wel eentje met een empatisch vermogen.

Ik wacht op een nieuwe wee om mij daarna zo snel mogelijk te douchen, twee weeën later sta ik aangekleed en wel terug beneden, ik zei het al, hier gaat vandaag niet getreuzeld worden.
De weeën vang ik op handen en knieën, leunend op de zetel op, tussen de weeën loop ik rond en drink ik water. Slechte combinatie want dat betekent dat ik om de vier weeën er eentje op de wc moet opvangen.
Maar voor de rest geen klachten, ik kan de weeën perfect aan ook al komen ze om de twee à drie minuten. Ze zijn makkelijk op te vangen, een combinatie van uitkijken naar de baby, niet panikeren, de zen master van vorige keer en de yogalessen die ik de voorbije maanden nam.
Een van de yogatruken was om tijdens het uitademen oooooooohhhhhh te zeggen/ademen, maar dat gaat me voorlopig nog wat te ver, dat hou ik voor als het echt nodig is.

Twee à drie minuten tussen de weeën en het gevoel dat de baby er elk moment kan uitvallen doet ons besluiten om toch maar Jo te bellen, het is dan altijd nog maar twintig voor tien (ik weet het, het klonk alsof ik heel de voormiddag weeën heb opgevangen). Ik ga gewoon door met wat ik bezig was en de rest van het huishouden doet hetzelfde.
Twintig minuten later is Jo er, ik babbel tussen de weeën door en besef dat het er niet serieus moet uitzien dus ik dring aan op een inwendig onderzoek. Vier à vijf cm denkt Jo, zeven is het! Ha, tsjakaa, ik wist wel dat het serieus was.

De jongens zijn ondertussen met een doos Kapla naar boven verhuisd, af en toe komen ze een kijkje nemen. Om kwart voor elf vraag ik Jef een gokje te doen over het tijdstip dat de baby geboren wordt, elf uur zegt hij.
Het is niet omdat je in het vierde zit dat je het kloklezen volledig onder de knie hebt natuurlijk.

Maak eens een bolle rug ipv een holle als je op je knieën zit, zegt Jo.
Wow, dat doe ik geen tweede keer, ik voel dat kind al duwen, hier zijn we echt nog niet klaar voor!
Ik doe nog wel efkes gewoon zo door, knal tegen het advies van de vroedvrouw en denkelijk ook Actief Bevallen in.

Ik loop nog wat rond en maak veel holle ruggen tijdens het zetelhangen maar ik merk dat ik toch ga moeten toegeven. Niet mijn favoriet moment van een bevalling heb ik bij Abel al ondervonden.
En dan pers ik misschien toch wel een klein beetje en KNAL, mijn water breekt.
In mijn broek.
Je had toch niet gedacht dat ik op handen en knieën in mijn bloot gat weeën ging opvangen terwijl er twee mannen op zitten te kijken?
Ik trek mijn broek tot aan mijn knieën naar beneden en Jo belt de tweede vroedvrouw ter versterking.
Ik moet overschakelen van complete-controle-modus naar overgave-modus, niet evident. Het zou kunnen dat ik gevloekt heb.
Maar er zit niks anders op dan dat kind er nu uit te persen.

Hoewel ik een kwartier geleden nog zei dat ik de baby graag zelf zou aanpakken heb ik die drang nu helemaal niet meer, dat ze daar achter mij hun plan maar trekken.
Ik pers en pers en dan hoor ik: een meisje, het is een meisje en er wordt mij een dikke, paarse baby aangegeven. Ik hoor er twee gniffelen over het formaat van de baby.

Mijn gevloek is ook boven niet onopgemerkt voorbij gegaan dus staan er plots twee paar extra ogen toe te kijken, gelukkig hebben ze eindelijk door dat ze wat kalm moeten zijn en vooral hun klep moeten houden.
Ze doen dat voortreffelijk.

Ik hef mij in de zetel en trek ook mijn bovenste kledingstukken uit (je had toch niet gedacht dat ik in mijn …) en word samen met de baby ingepakt in lekker dikke badhanddoeken.
En dan blijk ik gewoon terug keihard persweeën te krijgen voor de placenta *vloekt* ondertussen is ook Katrien de extra vroedvrouw aangekomen dus zit ik vloekend voor een heel publiek.
Nadat de placenta 'geboren' is, is het ergste wel achter de rug en kan ik eindelijk gemakkelijk gaan liggen.
Ik krijg van Katrien een tas warme melk met safraan en van de man een pistolet.
Toni drinkt en de jongens hangen weer ergens rond.

Nou, dat was me het voormidagje wel.

Toni is geboren zaterdag 22.11 om 11.11, klokte af op maar liefst 5 kilo en 40 gram en bleek een dag later 56 cm te meten. Op dag vijf na de geboorte zat ze -hoe kan het ook anders- al boven haar geboortegewicht en voor de rest past ze ook volledig in de lijn van de jongens. Goei boelekes, gelijk mijn schoonmoeder pleegt te zeggen.