Het verhaal van Bent, de zwemmende dinosaurus

Ik haat knutselen met kinderen, pardon, ik haat knutselen met mijn kinderen.
Dus toen Abel gisteren verkondigde dat hij zo'n dino zoals bij Shaun het Schaap (Volgens Abel is 'Shaun' het schaap en 'Hetsjaap' de hond) ging maken wist ik al wat er ging gebeuren.
Knutselen eindigt hier namelijk altijd met het amusante duo: Gebleet & Ambras!

Abel huilt omdat hij zijn knutselwerkje op de een of andere manier per ongeluk kapot heeft gekregen en Jef is kwaad omdat hij iets wil maken wat maar niet lukt of teveel tijd kost. Dan wil hij bijvoorbeeld een leeuw tekenen maar die trekt dan volgens hem meer op een koe ofzo.
Het is altijd wel iets. Het eindigt altijd hetzelfde en er wilt nooit iemand opruimen.

Ik ga ook gegarandeerd roepen zodat ik uiteindelijk met een schulgevoel mee zit te knutselen én ook nog eens alles kan opruimen.
Ik herhaal mijn eerste zin:
Ik haat knutselen met kinderen, pardon, ik haat knutselen met mijn kinderen.

Ik laat u even meegenieten met het knutselmomentje van gisteren!

Omdat ik geen goesting had in het normale verloop dacht ik het lot te slim af te zijn en meteen van in het begin pro-actief mee te knutselen. Het was uiteindelijk weekend en het regende, wat doen ouders anders op zo'n dag?

We tekende dus een dino en namen hem over op karton.

Abel kleurde hem in, met stiften die toevallig eens niet halverwege op waren.
De dino werd uitgeknipt zonder per ongeluk in een been te knippen en daarna in elkaar gezet zonder iets kwijt te doen. En toen was hij klaar!
Zomaar, zonder gebleet of ambras.
Ik verwachte dan ook het ergste toen ik in de tuin ging werken en ze samen een filmpje gingen maken met de kartonnen dinosaurus.

En inderdaad!
Na drie kwartier stond er een huilende Abel aan de achterdeur die per ongeluk op de dino had getekend omdat hij een zwembroek wou maken.

Om een lang verhaal kort te maken, er werd alsnog een zwembroek getekend, aan de dino kwam plastische chirurgie te pas, Jef was kwaad en vol zelfmedelijden omdat de foto's van het filmpje niet gelukt waren, we zorgden dus samen voor nieuwe en ik zat voor de rest van de avond achter de computer achtergronden wit te maken.
Maar de kinders ruimden alles op en de man bracht frieten mee.
Zo zie je maar: Het komt allemaal heus weer goed!