Traagheid

Sinds kort loop ik weer. En hoewel de feestdagen - bijhorende kilo’s en daaruit voortvloeiende goede voornemens - nog niet zo lang achter ons liggen hebben ze er toch niet alles mee te maken. De reden van mijn plotse vlaag van sportiviteit heeft alles te maken met onze hond. Want wanneer onze hond niet dagelijks flink wat lichaamsbeweging krijgt verzint hij wel zelf een leuk alternatief. Zo speelt hij graag jachttafereeltjes na met mijn gieters, hij werpt ze wild in de lucht en vangt ze dan woest op om er vervolgens met een genadeslag in de nek (dat is dan de teut) korte metten mee te maken. Wortels of bieten opgraven vindt hij ook tof, die peuzelt hij dan op voor de achterdeur. Soms zie ik hem in de verte met een keerborstel rondcrossen. En er was ook een tijd dat hij de was van de draad trok, of gewoon heel het wasrekje tegen de grond meesleurde. Werkelijk wanhopig werd ik daarvan. Maar veel gewandel, drie gieters en vooral veel gevloek later doet hij het wasding toch al een hele poos niet meer.
Wortels en bieten blijft hij nog af en toe verslinden, maar hey, het hadden ook onze kippen, eenden of katten kunnen zijn natuurlijk en die laat hij (jachthond zijnde) toch maar mooi met rust.

Op de dagen dat het weer wat minder is of dat ik geen tijd heb dan lopen we ons toertje.
De hond doet zijn ding en ik ben twee keer zo snel weer terug.

Maar dat is eigenlijk heel hard tegen mijn natuur. Ik kan namelijk enorm genieten van traagheid.
Waarom iets aangenaams snel doen als je er door traag te zijn dubbel zo lang van kan genieten?
Want hoe leuk is dat eigenlijk niet, een klein half uurtje per dag niks moeten en niks kunnen, juist wandelen en wat rondkijken. Wie wil er aan de yoga als je ook gewoon kan wandelen?

Die traagheid pas ik op zoveel mogelijk vlakken toe. Ik begin met plezier een uur vroeger te koken zodat ik alles lekker traag op een zacht vuurtje kan laten garen. Terwijl heb ik dan nog tijd om wat wortels of appels te schillen voor de kinderen. Die kunnen namelijk niet altijd even hard lachen met mijn traagheid.

Ook in de tuin vind ik traagheid een fijn idee, waarom een kant-en-klare tuin bestellen bij de tuinaannemer als je zelf plezier kan beleven aan de aanleg er van om zo traag alles te zien evolueren naar een geheel dat perfect aanvoelt.
Drie jaar geleden legde ik een nieuwe moestuin aan. Twee jaar geleden maakte ik nog een extra brede strook vrij voor bloemen, die vorig jaar dan eerder vol onkruid bleek te staan. Een paar wandelingen dacht ik over het probleem na en de oplossing bleek even geniaal als simpel. Ik zou het onkruid overbluffen met woekerende pompoenen en Oost-Indische kers. Niet eens heel veel wiedbeurten laten gaf het onkruid zich gewonnen tegen de oprukkende pompoenen en bloemen. En nu nog altijd houden de resten van deze twee de strook vrij van onkruid.

In het najaar maakte ik een nog nieuwe strook vrij, deze keer aan de zijkant van de moestuin. Er kwamen 15 laagstamfruitbomen, die plantte ik op een mooi, zonnige weekend in december, in t-shirt.
Wie wil er aan de yoga als je ook gewoon wat in de moestuin kan werken?


Deze tekst was eerder te lezen in de Nest van februari.