Mme Zsazsa op date, aflevering 1: Tinder

​​​​​
Een jaar ben ik nu alleenstaand of single, het laatste klinkt beter want het eerste klinkt alsof je het heel erg vindt.
Ik vind het niet erg om alleen te zijn, maar ik voel me ook geen single, dat klinkt dan weer alsof ik druk ben met feesten en rond te poepen.
Neen, daar hebben alleenstaanden geen tijd voor, die hebben immers een horde kinderen die tijdig moet gevoed worden.

Dus ik kijk samen met Jef naar Hotel Römantiek ipv met een lief. Bevalt prima.
Maar toen passeerde op Hotel Römantiek Jean, vrijgezel, iets in de 70. Jean zei dat hij tien jaar niet had gedatet omdat hij eerst zijn rommel wou opkuisen en dat dat achteraf gezien maar een stomme gedachte was geweest.
Dat plantte een zaadje.
Aan rommel geen tekort voor het moment, we kunnen wel stellen dat er in mijn rugzak niet alleen luiers zitten maar ook nog een hele hoop lege kauwgomverpakkingen, opgefrommelde rekeningen en helemaal onderaan een geplette banaan.
Ik heb lang gedacht dat ik nog niet terug verliefd mocht worden, eerst dat afwerken, dan dat en vooral die rugzak opgeruimd krijgen.
En toen was er Jean.
(De clou van het verhaal is niet dat ik met de Jean een relatie heb.)
En niet veel daarna was er een vriendin die zich te pletter amuseerde met Tinder.
En toen was er rode wijn ...


Voor iedereen die net als ik niet meer gedatet heeft sinds het onlinedatetijdperk leg ik effe uit wat Tinder ongeveer is.
Tinder koppelt met je Facebookaccount, maar enkel je voornaam, beroep, leeftijd en gemeenschappelijke kennissen worden weergegeven.
Redelijk safe dus, afhankelijk van hoe eerlijk je bent op Facebook.
Je zoekt wat foto's, geeft wat coördinaten in en dan kan er van start gegaan worden.
Op je scherm komen foto's van mannen die binnen jouw opgegeven vereisten vallen en je hoeft enkel naar rechts of links te swipen, links als het u niet interesseert, rechts als er wel interesse is.
Keioppervlakkig dus, net zoals overal anders ter wereld, ideaal.
Als degene die jij rechts swipete jouw foto ook naar rechts geswipet heeft, dan pas krijg je elkaar te zien.
Waterdicht!
Je kan ook eerst wat meer te zien krijgen door op de foto te klikken en naar onder te scrollen, je krijgt dan extra foto's en wat beknopte informatie.
Geniaal door zijn eenvoud.

Maar dat is buiten mijn vingers gerekend, ik weet niet wat het is maar op een scherm leiden mijn vingers altijd een eigen leven. Ik krijg meestal niet gelezen wat er staat voor mijn vingers al beslist hebben dat het (niet) interessant is, zij kiezen of ik een melding goedkeur en of ik iets download. Mijn vingers zwieren over het scherm zonder dat ik er ook maar iets kan tegenin brengen.
De meeste foto's werden naar links geswipet, en als ik een keer dacht: Ee dit wil ik toch nog eens bekijken, dan hadden mijn vingers meestal al beslist dat het niks werd. Niet alleen knappe mannen verdwenen naar links, maar ook architecten, IT-mannen, advocaten, (tuin)aannemers en alle andere mannen met eigenschappen die hier best van pas zouden kunnen komen.
En die komen dus niet terug...

Koppel die vingers dus met wat glazen wijn en je weet dat er accidenten staan te gebeuren.
Er is nl. nog zoiets als een superlike, wanneer je de foto niet naar links of rechts, maar naar boven swiped krijgt de tegenpartij een melding, of hij je nu goedgekeurd heeft of niet.
Die avond sloot ik af met een superlike naar de man van een overleden kennis.
In plaats van te zeggen dat het om een vergissing ging, zwierde ik de Tinderapp in paniek van mijn telefoon en raakte hem voor de rest van de avond niet meer aan.
Ook de volgende dagen bracht ik Tinderloos door, maar toen ik een opkikker kon gebruiken installeerde ik de app opnieuw (en ik ontdekte dat Tinder een geheugen heeft en alles er gewoon blijft opstaan tot je je afmeldt) en probeerde het nog eens zonder wijn.
Geen avans natuurlijk, mijn vingers hadden het al snel weer te pakken en ik verstuurde al na een kwartier een tweede per-ongelukke-superlike.
Deze keer stuurde ik wel een berichtje, iets hysterisch als: "Oei sorry, dit is per ongeluk, ik wou gewoon effe jouw profiel bekijken en toen stuurde ik een superlike." Gevolgd door: "Allee, ik bedoel dat wel anders dan dat het nu overkomt." En ook nog: "Tja, misschien is dit wel een teken!" En tegen mijn derde gekwek had mijn superlike al geantwoord.
En een kleine week later spraken we af in een Antwerps restaurant.
Maar hoe dat verliep vertel ik wel eens op een andere keer.
Haha, hoe gemeen is dat!?

Eerst wil ik jouw (genante) Tinderverhalen horen!
Voor iets, hoort iets!