En dan ... de bevalling!

Oké, tijd voor het meest saaie geboorteverhaal aller tijden, het spijt mij.
Geen smerige details, geen gevaarlijke momenten, geen uiteengereten toestanden, zelfs geen geknip of gescheur, ook geen geroep, getier, gedreig, gescheld, verwijten, allee saai hé, u weze gewaarschuwd.
U gaat op het eind van dit verhaal ook niet met opwellende tranen zitten, zelfs dat niet, want ontroerend is het ook al niet.
Mijn excuses.

Maar allee, we gaan van start.
Zondag, laat in de ochtend, 10 dagen overtijd: Ik sta op met zeer lichte weeën die meteen stilvallen als ik zit of lig, ik twijfel over wat ik ga doen, ga ik zitten of ga ik wat bewegen, ik besluit hier wat over na te denken aan tafel en ga zitten voor een ontbijt, met een nuchtere maag kan je niet baren niet waar?

Na mijn ontbijt (drie croissants, fruitsappeke, warme chocomelk) ondernemen we actie en bel ik een vriendin met de vraag of Jef mag komen spelen met eventueel een aangebreide logeerpartij en brengt Mr Zsazsa zijn oudste zoon naar zijn ex (oh kijk nog een kind bij een ex, toch een smerig detail!!) Jef wordt ondertussen opgepikt en dan ben ik alleen thuis (toch spanning!!) ik besluit de bevalling nog even uit te stellen door nog wat in de zetel te gaan zitten tot Mr Zsazsa weer thuis is.

Rond half drie zijn we weer compleet.
Omdat ik er nu ook weer niet te fanatiek wil in vliegen ga ik aan tafel wat kranten lezen op de zitbal, ondertussen wat heen en weer bewegend, en het werkt, ik krijg regelmatige weeën die makkelijk op te vangen zijn.
En omdat je met een lege maag niet kan bevallen eet ik nog snel een warme maaltijd (ballekes met puree), want wie weet hoe lang duurt dat hier nog.

De tijd vliegt, ik krijg om de 8 minuten een wee en dat tikt de tijd lekker weg.
Rond zes uur ga ik nog even mee naar buiten voor een miniwandeling. Die wandeling zorgt ervoor dat de weeën elkaar sneller opvolgen, weer binnen ga ik de kranten verder lezen maar nu in de zetel, beweging heb ik voor vandaag wel genoeg gehad, ik ga sevens wel bevallen hé.

Het lukt mij perfect om elke wee op te vangen, maar omdat ik het maar een dwaas idee vind dat ik tussen de weeën de krant zit te lezen leg ik de krant na een uurtje aan de kant, ik beland in een soort van doezelmodus en kan nog steeds elke wee perfect aan, ik waan me The Zen Master.

Mr Zsazsa meldt dat hij toch wel een beetje last heeft van zijn rug.
Maar houdt zich toch sterk genoeg om bij te houden hoeveel minuten er tussen de weeën zitten.
Wanneer ik rond half negen om de drie minuten een wee heb vraag ik hem om de vroedvrouw te bellen want ik heb er totaal geen idee van of drie minuten nu in de buurt van een naderende bevalling is of niet, ik voel me niet alsof ik elk moment kan bevallen, maar om de drie minuten een wee lijkt me nu toch ook niet zo veraf.

Lieve (de vroedvrouw, vanaf nu Lieve) gaat een kijkje komen nemen, ik denk: “Een kijkje komen nemen? dat klinkt niet erg urgent, lap, ze denkt dus dat het nog niet voor meteen is”, maar omdat ik The Zen Master ben ga ik dan weer verder met weeën opvangen.

Wanneer Lieve aankomt krijg ik last van een hormonale huilbui en wanneer ook dat gepasseerd is stel ik voor om even in bad te gaan zitten, want twee mensen die naar mij zitten te staren is iets teveel van het goede.

Mr Zsazsa helpt mij in bad en maakt als galante gastheer een koffie voor Lieve die de bevalspullen uit haar wagen aan het nemen is. De tweede vroedvrouw wordt ondertussen opgebeld en dat is een goed teken, want die wordt alleen gebeld als de verlossing nabij is.

WOW dat van dat bad was precies geen geweldig idee want ik krijg meteen een knoert van een wee, en nog een en OOHH HEL, LIEVE IK MOET PERSEN!
Tja, wat zegt een mens anders op zo’n moment?
Ik heb van de slag weer twee toeschouwers.
Oohh jee nog een perswee en PLOP daar is De Baby, of toch het hoofd, de rest volgt de wee nadien.

Ik ben stomverbaasd en kan alleen maar zeggen: “Allee seg, ik ben al bevallen of wat?” Mr Zsazsa bekijkt mij met een soortgelijke verdwaasde blik.

Ik draai mij om en daar is hij, een zoon begot.
We zijn het er meteen over eens dat het een Abel is.
Dag Abeltje!

Wanneer ik wat bekomen ben, word ik uit bad geholpen en stap met Abel in mijn armen naar de zetel waar in no time de placenta geboren wordt.

Abel maakt aanstalten om te drinken, ik help hem en hij drinkt alsof hij zelf het LLL-borstvoedingsboek heeft geschreven.
Dat is ook al in orde!

Bertje, de tweede vroedvrouw komt toe, er worden wat papieren ingevuld, Lieve drinkt haar koude koffie op, alles wordt opgeruimd, Abel wordt nagekeken, de navelstreng wordt doorgeknipt (jaja, nu pas, tot nu heeft hij ingewikkeld in een doek tegen Abel gelegen, nog een geschift detail op de valreep) en meer dan champagne drinken is er niet te doen, we doen een gok over het gewicht van “kleine” Abel, ik ben weer in de overtuiging dat het “toch wel een klein boeleke is” maar schat toch 4,2 kg omdat kleine boelekes zo niet in mijn aard liggen (of die van Mr Zsazsa, merci btw!)
Lieve wint, de weegschaal duidt een sympathieke 4,7 kg aan, 100 gam minder dan wat ze schatte, niet dat die er dan nog toe zouden doen.

We keuvelen nog wat na, ik douche met de hulp van Bertje en ga voor de verandering nog maar eens in de zetel liggen.
Klaar, meer is er niet, iedereen vertrekt en wij blijven nog wat in de zetel hangen.

Was het de dagelijkse zwembeurt, het feit dat ik mij had voorgenomen om te allen tijde kalm te blijven, de frambozenbladthee of had ik het gewoon verdiend na de-grote-Jef-bevalling, wie zal het zeggen?

Maar ik heb er in ieder geval een geweldig euforisch gevoel aan overgehouden.
Ik ben The Zen Master!
Hell yeah!