En toen hadden we ineens weer een puppy in huis.
Hoewel ik in het voorjaar nog tegen mijn vader zei: Ik zou mijn hond niet laten bezwangeren, maar als jij puppy's wil, mij goed, maar komt er niet mee af.
Hij hield zich aan zijn woord, en de kinderen waren ook op de hoogte dus niemand vroeg er naar.
Als we ooit nog een hond zouden bijkopen dan zou het een sukkel uit een asiel zijn.
Een teef, zodat je niet overal een vlaag hondenpies ruikt als je gezellig in de tuin zit.
En al zeker een ruwharige hond zodat we niet constant overal haar moeten opkuisen.
En al zeker geen jachthond, met al die kippen en katten in de tuin.
Dus dat nestje Epagneul Bretons, Franse jachthonden godbetert, neen, daar komt er echt geen van in huis.
En toen ineens zei ik: Anders moet ge er eens eentje meebrengen.
Ja en toen was het natuurlijk om zeep.
Dus nu hebben we een nieuwe hond.
Hij heet Nelson en hij eet platte kikkers.
Hij heet Nelson en hij eet platte kikkers
Labels: Dieren